تماشاگه راز

دستان عباس ابن علی  قطع شده بود که آن ملعون  توانست گرز بر سر او بکوبد.

اما تا دستان ظاهر بریده نشود، بال های بهشتی نخواهد رست. اگر آسمان دنیا بهشت است ، آسمان بهشت کجاست که عباس بن علی پرنده آن آسمان باشد؟ فرشتگان عقل به تماشاگه راز آمده اند و مبهوت از تجلیات علم لدنّی انسان، به سجده در افتاده اند تا آسمان ها و زمین، کران تا کران ، به تسخیر انسان کامل درآید و رشته اختیار دهر به او سپرده شود؛ اما انسان تا کامل نشود، در نخواهد یافت که دهر، بر همین شیوه که می چرخد، احسن است. 

چشم عقل خطابین است که می پرسد: اتجعل فیها من یفسد فیها و یسفک الدماء. اما چشم دل خطاپوش است. نه آنکه خطایی باشد و او نبیند. نه ! می بیند که خطایی نیست و هرچه هست وجهی است که بی حجاب ، حق را می نماید. هیچ پرسیده ای که عالم شهادت بر چه شهادت می دهد که نامی اینچنین بر او نهاده اند؟

 قسمتی از فصل دهم کتاب فتح خون، با نام تماشاگه راز، به قلم شهید سید مرتضی آوینی